Pierogi znane są w Polsce prawdopodobnie już od XIII w. Sprowadzone zostały przypuszczalnie z Dalekiego Wschodu poprzez Ruś. Podobno biskup Jacek Odrowąż zachwycił się ich smakiem podczas bytności w Kijowie i dzięki niemu zagościły w Polsce. Słowo "pierogi" pojawia się w drugiej połowie XVII w. W XIV-XVIII ma często formę "pirogi", zaś w XV w. notuje się nazwy osobowe pochodzące od pieroga. Według Bańkowskiego słowo to i jemu podobne w innych językach słowiańskich jest zapożyczeniem z dialektów uralskich (por. est. piirag). Inna hipoteza wskazuje na rosyjskie słowo "pir" – "święto", "uroczystość" i staro-cerkiewno słowiańskie "piru".
Kiedyś pierogi przygotowywane były wyłącznie z okazji świąt i każde święto miało swój różniący się farszem i kształtem pieróg, np.: "kurniki" – duże pierogi weselne z różnymi nadzieniami, zawsze z dodatkiem mięsa kurzego; "knysze" – pierogi żałobne, podawane na stypie; "koladki" – pieczone w styczniu, w okresiekolędowania; "hreczuszki" – przyrządzane z mąki gryczanej; "sanieżki" i "socznie" – słodkie pierożki pieczone najczęściej z okazji imienin